Wat is dat Wichtigste an Wiehnachten?

Disse Froog diskuteern een Dutt Deerten. Se kunnen sik nich eenig warrn un füngen meist dat Strieden an.

Is doch kloor, sä de Foss, Goosbroden — Wat is dat förn Wiehnachten ohne Goosbroden.

Snee, meen de Iesbär, Veel Snee! un he swöög in Erinnern. Witte Wiehnachen fiern is doch dat Best.

Dat Reh sä: Ik bruuk aver eenen Dannenboom, sünst kann ik överhaupt keen Wiehnachten fiern.

Bloß nich so veel Lichten, huul de Uul. Dat mutt schummerig ween un gemütlich. De Hauptsook is de Stimmung.

Nee,bloß nich - mien nee Kleed mutt man aver sehn , pluster sik de Pageluun (Puvogel oder Pfau) op. Wenn ik keen neet Kleed krieg, is dat för mi överhaupt keen  Wiehnachten.

Un Smuck, krächst de Heister (Elster) , Jeden Wiehnachten krieg ik wat: Eenen Ring, een Armband, een Brosch oder een Keed — dat is för mi dat Aller- schönste.

Aver vergeet den Stollen nich, brumm de Bär, dat is doch de Hauptsook. Wenn dat den nich gifft un all de annern schöönen un sööten Soken, denn verzich ik op Wiehnachen.

Mook dat doch as ik, reep de Dachs , Pennen nix as pennen. Dat is dat Wohre an Wiehnachten un mol richdig utsloopen!

Und supen, geev de Oss dorto, mol richdig eenen supen un denn pennen,
un denn reep he ganz luut Aua! denn de Esel harr em önnig in de Siet pedd: Du ool Oss, denkst Du denn gor nich an dat Kind? reep he em to, dat se dat all höörn kunnen.

Dor leet de Oss den Kopp hangen, weil he sik so schoom un sä: Dat Kind, jo dat Kind — Dat Kind is de Hauptsook.

Übrigens — ik müch Ju froogen, sä de Esel, Weet dat eegentlich de Minschen ok?

Inge Hellwege, Dezember 2011