Wat schenkt man bloots?
Tja, nun steiht wedder dat Wiehnachten vör de Döör un de Froog: Wat schenk ik ehr bloots?
Se is över söventig Johr oolt, un wi sünd över föfftig Johrn verheirodet, wi hebbt doch allens! Vun all dat Nohdenken un Grübeln heff ik mehrst al Kopp-Pien.
De eerste Infall weer Smuck, aver dormit heff ik ehr in de jungen Johrn beplostert, bet se sülven seggt het, dat loot man sien, dat liggt allens rüm un is bannig düer.
Un nu? Watt to`n Antrecken? Denn man ran, an dat Klederschapp. Ik kann di seggen, de weer so vull, dor kreeg ik mehrst keen Hand mehr mank. Denn eerst de Schuvladen, de heff ik gor nich mehr opkregen. Un dat mutt ja ok allens Ton in Ton sien, un vun de Mood heff ik so un so keen Ahnen.
Ja, wat nu? Schöh? Ik heff de Komer opmookt un bün bigohn, ehr Schöhwark to tellen – bi dörtig Poor, dor heff ik opholt : Dat loot man heb ik mi dacht.
Wat blifft noch? Een düeren Liköör or so? Aver nee, dat geiht ja ok nich, se kriggt wat gegen ehrn Blootdruck.
Ach so, Kosmetika. Aver in de Baadstuuv staht so veel Buddels un Schachteln rüm, dor weet ik ook nich mehr, wat se sik noch in dat Schnutenwark smeern schall.
O Mannoman! Ja, nu wedder full mi Snoopkraam in, fiene Pralinee, liekers se hett , as de mehrsten Froonslüüd, de Kiloallergie. Dat währ nu ok wedder nix.
Nu stunn ik dor, un ik weer mit mien Latein to Enn. Dor dach ik mi, mook dat man as de annern Johrn, nimm ehr ünner `n Dannenboom fast in de Arms, drück ehr `n Seuten op un segg ehr, ik heff di leef! Denn hebbt wi beid Tronen in de Ogen, un ik meen, dat is dat scheunste Geschenk to Wiehnachten!