Dat Eten is to hitt!
Wi weern in Berlin bi uns Dochder un de beiden Enkelkinner - twee Jungs von veer un twee Johr. As wi uns ton Eten an’n Disch setten un de veerjährige Julian geern wat eten wull, sä he: Mama, dat is veel to hitt, schall ick loslopen?
- Jo, mook man
, anter se. Julian sprüng von sienen Stohl rünner un suus los üm dree Mol ümt Huus to lopen. In de Twischentiet weer dat Eten so wiet affköhlt, dat he dat ohn sick de Tung to verbrennen eten kunn.
Ick müß lachen - verkneep mi dat aver bit he üm de Eck weer. Dor rennt de drütte Generatschoon,
weer mien Kommentar. Uns Dochder amüseer sick. Fröher hest du mi jümmers ümt Huus joogt, worüm schöllt mien Kinner dat nich ok beleven.
Dat is nu meist all een Traditschoon. Uns Modder hett mien Süster, mienen Broder un mi all op Trapp brööcht. Dat güng nich bloß ümt Huus, wi müssen ok noch üm den Höhnerstall rüm un achter döörch’n Goorn.
Op’n Pingsten bin ick mol dorbi utrutscht un in Baggermatsch landt mit mien neet Kleed un de witte Batistschöört. Wat ‘n Malöör - aver Utschell geev dat dorüm nich. Frisch Tüüch an un de Sook weer erledigt. Heemlich hebbt se sick amüseert!
Ick mutt aver anmarken, dat man jo eegentlich mit’n Töller ümt Huus lopen schall - dat hebbt wi aver nich doon un ok nich von den jeweiligen Löper
verlangt.
Dat weer noch in Krieg, ick glööv 1944. Dor harrn wi in de Sommerferien een’n Vetter von uns to Besöök. Ok de müß de Tour moken. Dat weer aver son plietschen Jung ut Hamborg -Mottenburg (Ottensen). De güng ut de Döör, sett sick denn aver ünnert Kökenfenster un reep: Een Mol! un no een lütte Weil Twee Mol!
un Dree Mol!
keem denn ok noch. Wi harrn dat glieks mitkreegen, em aver in den Gloven loten, dat he uns ansmeert harr.
In Schweden bi mien Süster hebbt wi beleevt, dat ehr beiden Kinner mit’n Wust op de Gobel üm jüm ehr Ferienhuus rennt sind. As se wedder trüüch keemen, weer de Wust nich koolt - se weer twüschendöörch opeten.
Ick hoff,uns Traditschoon is mit uns Enkel nich ut de Welt - villicht erinnert se sick, wenn se sülven Kinner hebbt, un schickt se ümt Huus.