Afftöven is nich ganz licht
Oktober. Ik stoh in de Slang an de Kass un tööv, dat ik an de Reeg bin to betohlen. Dor seh ik dor Spekulatiuspoketen. Ik kann jüst mit mienen Arm an den Stopel un lang mi twee Poketen mit Mandelspekulatius her.
An Nomeddag ton Tee gifft dat de eersten ton Prögen. Hm!! Kross un jümmers goot in Smack. Wiehnachten meldt sik an - to fröh meenst du? — Eegentlich hest du recht - man nu smeckt mi de Spekulatius an besten. Wiehnachten eet ik sowieso keen mehr. Kloor, dat weer för mi nich slimm, wenn’t eerst in November welk to köpen gifft.
As mien Mann un ik Sünnobend mol no Hamborg fohrt sind, hebbt wi Soken sehn, de bloß to Wiehnachten bruukt warrt. Dat gifft sogor ‘n Loden, wo’t nix Anneres as Wiehnachtssoken gifft un dat dat ganze Johr! Een annern Loden weer vull mit Engels mit de gröönen Flünken un all de Soken ut’n Erzgebirge. Wi hebbt uns dat allns ankeeken un unsen Spooß hatt, un wi hebbt ok wat köfft. Dorbi hebbt wi gor nich doran dacht, dat Wiehnachten jo noch ‘n Stoot hin is.
Un denn hebbt wi uns Griebensmolt köfft, ohn doröver notodenken, dat de Swien eegentlich eerst in November/Dezember slacht warrt, un dat dat vörher keen Griebensmolt gifft. So weer dar fröher - dat weet ik ut mien Kinnertiet. Un smeckt hett uns dat Smolt grootoortig, un uns Gäst hebbt ok no dat Smoltfatt langt. Un nu will ik mol verroden, wie mi dat Smolt an besten smeck: Mit Sirup oder Honnig un Solt bobenop! Dat heff ik von mien Vadder lehrt.
Ik will aver wieder von de Wiehnachtstiet vertelln. Wi hebbt ok doröver snackt, dat wi de Vörfreud op de Adventstiet doch wedder int Schapp steken mööt, denn vör uns liggt noch de ganze November. Dat is de Moond mit all de Truerdoog. Ok wenn wi em nich möögt, aver uns Leven, de uns verloten hebbt, de nich mehr ant Leven sind, an de mööt wi denken. Wi goht non Kirchhoff un leggt Dannen op de Gräver un mookt se smuck. Veele meent jo, de Doden seht dat jo gor nich. Aver uns helpt dat. Un ehrlich, ik snack ok mit uns Öllern un vertell jüm wat. Mi deit dat goot — un wiß nich bloß mi. Annere Lüüd geiht dat ok so. Un wenn wi dat doon hebbt, denn dröff dat Adventstiet warrn.
Mit den Deeg för de brunen Koken
fangt dat an. Un wenn se denn in de Röhr opgoht un de ganze Ruuch von Nelkenpeper, Anis, Kaneel un Kardamom, Muskot, Zitroon un sünst noch wat dörch’t Huus treckt , denn hett dat Töven een Enn. Wi holt uns Adventskisten ut’n Keller. Uns Engels mit de gröönen Flünken warrt opstellt as’n richtiget Orchester. De Herrenhuter Steerns warrt in de Fenster verdeelt. Kränze mit Tinn- und Holtfiguren warrt ophungen. De Huusdöör kriggt ehren Kranz.
Wi hebbt veel to doon, un freut uns över all de Soken, de wi in all de Johrn tosomen drogen hebbt. De Wiehnachtskripp warrt opstellt, un wi höört Advents- un Wiehnachtsmusik tohuus un annerwegens. Lustert ok mol, wenn wat vörlest warrt oder leest sülven ton Bispill Rudl Kinaus Wiehnachtsgeschichten.
Un an Wiehnachten? — Wie dat sünst weer, weet wi. Aver wie warrt dat dit Johr? Wi hebbt ‘n lütten Enkelsöhn, uns Julian, de nu meist twee Johr oolt is. Wi loot uns överraschen. Wat warrt Julian ton Dannenboom seggen un wenn de Wiehnachtsmann in de Döör kummt? Wi könnt meist de Tiet nich afftöven — Wiehnachten steiht bi uns all vör de Döör.
Wie geseggt: Afftöven is nich ganz licht!