Von lütten Dannenboom

Ik seh in mienen Droom
een'n lütten Dannenboom,
de stolt is, vull von Glück
sik in de Stuuv ümkickt, in de he steiht.
Sein Wöddeln stoht in'n lütte Tünn
mit schööne Eer üm Stamm herüm,
dormit he bloß nich drögen deit.

He kann sik in een Speegel sehn
un meent: Ik bin doch grod un gröön
nu schall ik opputzt warrn
mit Wiehnachtskroom, wat se noch harrn,
wie dat wohl geiht?

De Mann mookt eenen langen Droht
mi an de Tergens fast,
un op mien Spitz sett he een'n Stern-
soo groot - in Speegel seh ik sienen Glanz.
Ik glööv dat he mi steiht.

Ut een ganz flachet Dings
holt he nu sülvern Litzen,
de kommt de rechts un links
un ünn un boben an mien Spitzen,
Üm wat dat hier wohl geiht?

Nu kriggt he ut den Kasten rut
son runde bunte Dinger.
He hangt de an mien Nodels op
un stickt sik in den Finger.
He schimpt un seggt, ik heff em kleit.

Nu steiht he dor un kickt mi an,
un is schiens hell tofreden.
Nu drückt he op son lütten Knoop
un veele Lichter an den Droht
fangt an to lüüchen.

In'n Speegel seh ik mienen Stoot:
Dat lüücht un funkelt an mi rüm,
dat blinkt un glänzt as Sternenschien,
ik bin vör Stolt all ganz verdreiht.

Denn warrt dat liesen in de Stuuv,
de Dannboom töövt un luurt,
wat schall nu wohl passeern?
Von grönen Dannenboom hört he
de Kinner singen
un ok von Wiehnachtsmann,
de schall jüm wohl wat bringen.

Denn stoht se vör den lütten Boom
un strohlt em an, un all sien Lichter
süht he in jümmer Oogen — blitzeblank —
dat is sien gröttste Freud.